சாடிசத்திலிருந்து காதலுக்கு

ஆஸ்திரிய இயக்குனரான Michael Haneke ன் Funny Gamesஐ சமீபமாய் பார்க்க முயன்று தோற்றேன். Sadist வகைப் படங்களை மிக அலட்சியமாய் பார்க்கும் மனநிலை உண்டெனக்கு. ஸ்டேன்லி குப்ரிக்கின் A Clockwork Orange துவங்கி உலகின் பல இயக்குனரால் கையாளப்பட்ட இவ் வகைப் படங்களை ஒரு வித ஆர்வத்துடன் பார்த்துமிருக்கிறேன். irreversible, Antichrist போன்றவை சில உதாரணங்கள். செர்பிய சினிமாவின் மகாமட்டமான A serbian film ஐயும் எரிச்சலோடு பார்த்து முடித்தேன். ஆனால் ஆனால் இந்த Funny Games படத்தை என்னால் முழுவதுமாகப் பார்க்க முடியவில்லை. மனதைப் பிசைந்து ஒரு மாதிரி இறுக்கமும் பயமும் சூழ ஆரம்பித்துவிட்டது. Haneke யின் பியானோ டீச்சரை பல முறை பார்த்திருக்கிறேன். ஒருவகையில் பியானோ டீச்சர் என் புரிதலின் பல சன்னல்களை திறந்து வைத்தது. ஏன் இந்தப் படம் என்னை மிரட்டியது எனதான் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.மெல்ல நானொரு லேசானவனாக, திடத்தன்மை இல்லாதவனாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறேனோ? 


பாதியில் நிறுத்திவிட்டு கொரியன் காதல் படமான My Girl and Iஐப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். பள்ளியில் படிக்கும் பதின்மர்களின் காதல் கதை. ஒரு சின்னஞ்சிறு கிராமம்,பிரமாதமான இயற்கைப் பின்னணி, எப்போதும் பெய்யும் மழை, வழிந்தோடும் அருவியாய் பின்னணி இசை இப்படியாய் காதல் சொட்ட சொட்ட ஒரு படம். லட்சக்கணக்கான படங்கள் இதே கதையைக் கொண்டு எடுக்கப்பட்டுவிட்டனதாம் என்றாலும் இளமையும் அன்பும் வழிந்தோடும் படங்களைப் பார்ப்பதில் ஒருபோதும் சலிப்பேற்படுவதில்லை. மேலும் உலகின் இருண்ட பாகத்திலிருந்து வெறும் சமிக்ஞை மொழியில் காதல் படம் எடுத்தாலும் அதனோடும் தன் சொந்தக் காதலை இணைத்துப் பார்க்கும் அபூர்வ மனம் நிறைவேறாக் காதல் மனங்களைக் கொண்டவர்களுக்கு உண்டு.